Opowiadanie czy rozprawka? Życie polonisty - nauczyciela

Dziś mieliśmy ciężką połowę dnia. Duduś (tak będę nazywała mojego synka) od samego rana walczył o swoją niezależność. Ubieranie się? Nie - dziękuję. Jedzenie? No, chyba że ciastko... Spacer? Akurat w przeciwną stronę, niż sklep do którego mieliśmy wstąpić po drodze. Straciłam cierpliwość, gdy włączyłam mu bajkę pewna, że mam dla siebie pół godzinki, wzięłam książkę, a on akurat też zapragnął "citać" ze mną. Pomimo mojej prośby wysyczanej przez zęby, książki nie oddał. Nakrzyczałam na niego, a sekundę poźniej zalała mnie fala poczucia winy. 

Nie chcę, żeby moje dziecko płakało przez moje nerwy. Nie chcę, aby zapamiętał moje wybuchy złości i trząsł sie na samą myśl o nich. Powiedziałam mu bardzo przykre rzeczy, które były niesamowicie niesprawiedliwe. Gdy zasnął, poczułam, że czas na zmianę. Wzięłam z półki Jak mówić, żeby maluchy nas słuchały i odświeżyłam swoją wiedzę. 

Autorka zwraca uwagę na to, że każda osoba, dziecko czy dorosły, ma odróch sprzeciwu, gdy słyszy rozkaz, groźbę, kazanie. Dzieci wciąż słyszą co mają robić, czego nie, gdzie iść itd. Po pewnym czasie robią się głuche na nasze nalegania. W książce zaproponowano kilka metod, które zamienią niezbyt przyjemną dla dziecka czynność w ciekawą zabawę i przy okazji nauczą je decydowania za siebie, brania odpowiedzialności i działania. 

1. Gdy mamy dobry humor, siłę i ochotę możemy posłużyć się żartem. Wymyślić grę na czas, skarpetka może nagle zacząć mówić, możemy odegrać osobę, która komplenie nie ma pojęcia, że czapkę zakłada się na głowę, a nie na nogę. Oczywiście, w stresujący poranek, gdy już jesteśmy spóźnieni, a mały nie chce współpracować, ta metoda będzie ostatnią, o której pomyślimy. 

2. "Wolisz jeść widelcem, czy rękami?" Gdy dajemy dziecku wybór czuje, że ma na coś wpływ, a nie, że jest zmuszane na przykład do zjedzenia śniadania. 

3. Podobną metodą jest pozwolenie mu za coś odpowiadać. Niech popatrzy przez okno i sprawdzi, czy trzeba założyć czapkę.

4. Dobrym sposobem jest również udzielanie informacji. "Przepisy mówią, że podczas jazdy samochodem trzeba mieć zapięte pasy". Dziecko samo może dojść do odpowiednich wniosków, nasza wypowiedź nie zmusza go do niczego.

5. Mozna również powiedzieć jednym słowem: "pasy". Wówczas traktujemy dziecko jako osobę myślącą, zakładamy, że wie, co należy zrobić z pasami. Okazujemy mu  wten sposób szacunek. 

6. Dobrze jest też opisać, co widzimy. Należy jednak pamiętać, żeby widzieć rzeczy dobre, nie złe ;) "Widzę, że posprzątałeś większość zabawek. Została tylko koparka". 

7. Opisz, co czujesz. Tak ciężko nam mówić o własnych uczuciach. Lepiej oskarżać innych. Dziś dokładnie to zrobiłam. "Bo ty zawsze...", "Dlaczego nie możesz..." "Przez ciebie..." Jest to bardzo krzywdzące i nie przyniesie nic, oprócz złości, frustracji i poczucia winy. Lepiej zakomunikować: "Boję się, gdy widzę, że wychodzisz na ten stół. Rusza się i martwię się, że mógłbyś spaść. Poczułabym się lepiej, gdybyś został na podłodze lub wyszedł na przykład na tę poduszkę". 

8. Czasem słowo pisane dotrze dalej, niż słowo mówione. Gdy dziecko nie chce się kąpać, można stworzyć bilet kąpielowy z różnymi atrakcjami. To nic, że dziecko nie potrafi czytać. Pisanie liściku może przynieść efekt nawet wtedy, gdy go dziecku przeczytamy.

9. W chwilach, gdy działania dziecka stanowią zagrożenie dla rodzica lub innych dzieci można przejść do działania nie obrażając przy tym malucha. "Zabieram cię do domu. Nie chcę, żebyś rzucając kamieniami trafił w kogoś i zrobił mu krzywdę."

Z pewnością realizacja tych punktów będzie wymagała wysiłku, szczególnie na samym początku. Autorki przekonują jednak, że z czasem będzie łatwiej, a takie porozumiewanie się bez przemocy słownej przyniesie efekty. Obiecują, że dziecko wychowywane w poczuciu niezależności i bezpieczeństwa chętniej współpracuje, niż osoba ciągle strofowana i prowadzona za rękę. Cóż, jest to logiczne. Wiem, że jeszcze nie raz zdarzy mi się wybuchnąć, ale może powyższe wskazówki sprawią, że nasz dom nie będzie ciągłym polem walki o wszystko? 

Ostatnio skończyłam czytać Siostrę perły, czwartą z cyklu powieści Siedem sióstr Lucindy Riley. Być może powinnam zacząć od pierwszej części, ale skoro tę mam świeżo w pamięci…

Główną bohaterką powieści jest CeCe, jedna z sióstr adoptowanych przez tajemniczego Pa Salta. Sześć dziewczynek, odnalezionych przez niego w różnych zakątkach świata, wychowywało się nad Jeziorem Genewskim w bajkowej scenerii bogatego pałacyku i przepychu. Gdy dorosły, każda z nich rozpoczęła własne życie, lecz dom w Szwajcarii oraz przybrany ojciec byli dla nich ostoją i wsparciem. 

Sytuacja zmieniła się, gdy Pa Salt zmarł. Jego śmierć jest równie tajemnicza, jak on sam był za życia. Okazało się, że żadna z córek nie wiedziała o jego życiu praktycznie nic. Zostawił im jedynie wskazówki dotyczące miejsc, z których pochodzą tak, by mogły (jeśli zechcą) odnaleźć swoje biologiczne rodziny. Każda z sióstr po kolei na skutek śmierci Pa Salta i osobistych tragedii wyrusza w podróż w celu odnalezienia swoich korzeni. 

Jako czwarta na taką przygodę decyduje się CeCe. W momencie, gdy rozpoczyna się jej historia jest zdruzgotana – czuje się osamotniona i zdradzona. Po krótkim pobycie w Tajlandii decyduje się wyjechać do Australii. Tam ma poznać niesamowitą historię swojej rodziny. 

Siostra perły to przyjemna książka, nadaje się na czas urlopu, gdy chcemy odpocząć i przenieść się do całkowicie innego świata. Ma wiele zalet. Jedną z nich są liczne nawiązania do historii Australii i kultury Aborygenów. Poznajemy rodzący się, młody świat, w którym ludzie są lepsi (biali) i gorsi (rdzenni mieszkańcy), a pieniądz rządzi każdym aspektem życia społeczeństwa. Wchodzimy w duchowy świat Aborygenów, poznajemy mitologię, wierzenia i twórczość tych niezwykłych ludzi. Sztuka i kultura to ważny temat cyklu powieści Riley, każda książka niesamowicie inspiruje i zmusza do własnych poszukiwań informacji na podjęte tematy. 

Ale najważniejsze zostawiłam na koniec. Siostra perły to opowieść o kobietach. Kobietach silnych, lecz wrażliwych, cierpiących, skrzywdzonych przez los, a równocześnie zdeterminowanych, aby przetrwać. Oddających się namiętnościom po to, by za chwilę poświęcić własne szczęście dla wyznawanych zasad i wartości. Kobietach z intuicją, które wiedzą więcej i widzą lepiej. Kobietach, które ja i Ty podziwiamy. Jestem szczęśliwa, że przeczytałam tę książkę.

Biały Królik nałożył okulary. „Od czego mam zacząć, Wasza Królewska Mość?” zapytał.
„Zacznij od początku – odpowiedział z powagą Król – i czytaj, aż dojdziesz do końca; a potem przestań.” 

Lewis Carroll Alicja w Krainie Czarów

Jest niedzielny, sierpniowy poranek, za oknem gęsta mgła otacza znajomy krajobraz, tworząc całkiem inny świat. W sierpniu zawszę czuję już zbliżającą się jesień, a z nią -rozpoczęcie nowego roku szkolnego. Myślę o nim z ekscytacją, jestem zainspirowana i gotowa stanąć oko w oko z wyzwaniem nauczania młodzieży trudnej sztuki obcowania ze słowem i literaturą.

Jestem nauczycielką języka polskiego w małej szkole, mamą energicznego, zdecydowanego dwulatka, góralką. Ten blog został stworzony, ponieważ chciałabym usystematyzować swoje myśli. Znajdą się tutaj przede wszystkim treści związane z edukacją, językiem polskim w szkole, wszelkie inspiracje i pomysły na ciekawe i wartościowe lekcje. Z pewnością nie zabraknie tematów rodzicielskich. Ponadto, będę zamieszczać recenzje książek, które aktualnie czytam, moje przemyślenia na różne tematy, opisy zmagania się z sobą, treści religijne - jestem nie tylko dość ekscentryczną polonistką, ale również dziwną Katoliczką. A może nawet zacznę realizować moje największe marzenie i zacznę pisać własne utwory?

Chodź, pokażę Ci mój świat.